گــــاهی اینکـــه صبــح هـــا
دلـــت نمــی خـــواد بیـــدار بشـــی
همیشـــه نشـــونه ی تنبلـــی نیـــست
خستـــه ای از زندگـــی
نمـــی خــــوای قبـــول کنی کــه یــک روز دیگـــه شــــروع شـــده
ســـلام مــــرا بــــــه غـــرورت برســــــان
و بـــه او بگــــو
بـهـــای قــــــامــت بــلنــــدش
تــنــهــایـیـســـــت...
به جرم وسوسه
چه طعنه ها که نشنیدی حوا
پس از تو
همه تا توانستند آدم شدند !
... چه صادقانه حوا بودی ...
و چه ریاکارانه آدمیم!
دیگــر با عروسک هایم بازی نمی کنـــم
بزرگ شـــده ام !
برای خودم عروســـکی شــــده ام
آنقــــدر که بازی ام دادنـــد