مــُــوآظـــ ــ ــب بــــآش
مُــوآظـــب حَـ ـرف هــــــآیت
طَــــ ــعنـﮧ هــــآیــت
رفتــ ــ ـآر هــــ ـآیَـــت
بتـــــرس اَز روزے ڪـﮧ تَـنــــهآ ـآرزویت شــــنیـدن صـــــבآیَـم بـ ـــآشــ ــב
روزے ڪـﮧ لَـــ ـــمسِ בستــــ ـهآیم فقــــط ـاَز روےِ سنـگِ قَـبــــ ـــ ـــرـم مُـــمکن
بـــ ــ ــــآشَــב
همین که چمدانت را بر می داری، همه می پرسند می خواهی کجا بروی?!
اما وقتی یک عمر تنهایی، هیچ کسی از تو نمی پرسد کجایی!
انگار همین چمدان لعنتی، تمام ترس مردم از سفر است!
هیچ کسی از تنهایی تو نمی ترسد..
کاش مردم قدر لحظه های با هم بودنو می دونستن...